Dolina Pięciu Stawów Polskich

Cześć!

   W połowie września całą rodzinką wybraliśmy się na weekend w polskie Tatry. Głównym celem naszej eskapady była Dolina Pięciu Stawów Polskich.
   Wstaliśmy dość wcześnie, aby zdążyć zrealizować swoje plany. Pogoda zachęcała raczej do pozostania w domu; było chłodno, po deszczu i mgliście. Byliśmy jednak zdeterminowani. Wyruszyliśmy z Palenicy Białczańskiej trasą do Morskiego Oka.

Dolina Roztoki

   Za Wodogrzmotami Mickiewicza skręciliśmy na właściwą trasę - szliśmy Doliną Roztoki, wzdłuż potoku Roztoka. Woda była tak krystaliczna i lodowata, że zaliczyliśmy picie wody prosto ze strumyka.

   Spotkaliśmy wiele odważnych ptaków, był dzięcioł i taki malutki świergoczący jak na zdjęciu poniżej. Zwierzęta sprawiały wrażenie jakby w ogóle nie przejmowały się naszą obecnością. Nie płoszyły się, tylko my gapy nie umieliśmy zrobić im wyraźnych zdjęć.

Wodospad Siklawa

   Droga pod górę dała nam się we znaki. Okazało się, że wypad w góry dla osób prowadzących raczej siedzący tryb życia był nie lada wyzwaniem, ale daliśmy radę. Z każdym metrem pogoda się klarowała, a chmury z ciężkich, zawiesistych rozchodziły się i naszym oczom ukazywały się coraz piękniejsze pejzaże.

Wielki Staw Polski

   Kiedy dotarliśmy nad Wielki Staw Polski słońce prażyło niczym w środku lata. Trzeba było zrzucić kilka warstw ubrań i wystąpić w sesji zdjęciowej w krótkim rękawku.

   Dawne schronisko, a obecnie strażnicówka.

Przedni Staw Polski

   Teraz musieliśmy podjąć decyzję, co dalej: albo wybrać ambitną trasę powrotu i obejrzeć kolejne stawy, albo mierzyć siły na zamiary i obejrzeć tylko to, co będzie dostępne w drodze powrotnej. Zdecydował zdrowy rozsądek. Obraliśmy trasę do schroniska przy Przednim Stawie Polskim.

Dla porównania to samo miejsce sfotografowane telefonem (wyszło mroczniej).

Świstówka Roztocka

   W schronisku posililiśmy się i zdecydowaliśmy, że starczy nam sił, aby zobaczyć jeszcze Morskie Oko. Trasa wydawała się łatwa i przyjemna (w szczególności tym, którzy kiepsko widzą i nie dostrzegli, że nagle szlak wzbija się na szczyt góry - czyli mnie).

   Całą trasę towarzyszył nam delikatny świst, który wydają z siebie świstaki. Niestety nie udało nam się żadnego upatrzeć, dowiedzieliśmy się jednak, że to jest ich ulubione miejsce i właśnie tu najczęściej się je spotyka.

   Widoki przepiękne - te przed nami i te za nami (poniżej widać w kolejności Przedni Staw, Mały Staw, Wielki Staw, a w oddali Czarny Staw Polski).

   Widok na trasę alternatywną przez Wielki Wołoszyn. Zobaczcie, jak górę przecina cieniutka niteczka szlaku, która szybuje na sam szczyt. Ciekawe kto tamtędy chodzi.

   Dalsza trasa była równie urokliwa, choć dość wyczerpująca.

   W końcu naszym oczom ukazało się Morskie Oko. Wtedy wstąpiły w nas nowe siły witalne.

   Nad Morskim Okiem pięknie było widać szczyt Mnich.

   Do domu wróciliśmy wygodnym asfaltem prowadzącym znad Morskiego Oka.
   Na zakończenie chciałabym napisać, że zobaczenie Doliny Pięciu Stawów Polskich było moim marzeniem, na którego spełnienie czekałam ze 20 lat. Zawsze wydawało mi się, że to trasa dla doświadczonych taterników, ale okazało się, że nie taki diabeł straszny...
   Naszła mnie jednak taka refleksja dotycząca zmian, które zaszły w tym czasie, kiedy mnie w górach nie było. Kiedyś na szlaku, gdy się kogoś spotykało, mówiło się "cześć" lub "dzień dobry". Dziś nie mówi się nic (bo trzeba by mówić non stop). Na szlaku idzie się w takiej kolejce, jak w galerii handlowej przed Bożym Narodzeniem i naprawdę nie jest to przenośnia. Każdy zajęty sobą. Czytałam nawet, że właśnie w tym roku padł rekord odwiedzin w Tatrzańskim Parku Narodowym (nie jestem pewna, czy jest się z czego cieszyć). Trochę żal mi tamtych czasów, gdy można było przystanąć, kontemplować naturę, ale co poradzić.
   Dla pocieszenia napiszę, że uważam, że było warto zrobić ten wysiłek i wybrać się w góry. Widoki niesamowite. Odczucia niepowtarzalne. Polecam każdemu.
Pozdrawiam
Magda